ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΜΠΟΥ ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

“Αν ρωτήσει κανείς γκέι σκηνοθέτες και σεναριογράφους ποια ήταν η πιο τολμηρή γκέι σκηνή που είδαν τα τελευταία χρόνια σε μια μεγάλη εμπορική παραγωγή του Χόλιγουντ, ακολουθεί μια εκκωφαντική σιωπή. Η τελευταία που μπορούν να θυμηθούν είναι η σκηνή μέσα στο αντίσκηνο στο Brokeback Mountain που δεν είναι δα και τόσο αποκαλυπτική. Από τότε έχουν περάσει επτά χρόνια. Ακόμα και το Milk του Γκας Βαν Σαντ υπήρξε εξαιρετικά συγκρατημένο αν σκεφτεί κανείς ότι διαδραματίζεται στο Σαν Φρανσίσκο της δεκαετίας του ‘70, μια εποχή που ο κόσμος έκανε σεξ σε κάθε γωνία. Ένας κριτικός του κινηματογράφου έχει τη δική του εξήγηση: “οι ταινίες που παρουσιάζουν περιπτύξεις μεταξύ αντρών μπαίνουν αμέσως στο γκέτο των “γκέι ταινιών”. Και το πλατύ κοινό τις αποφεύγει.”

Μία από τις γκέι ταινίες που ξεχώρισαν την περσινή χρονιά ήταν το Weekend, μια βρετανική παραγωγή που παρακολουθεί ένα ζευγάρι που έρχεται κοντά μέσα από μια γνωριμία “της μιας βραδιάς”. Αν και οι κριτικές ήταν διθυραμβικές, άνοιξε σε ελάχιστες αίθουσες και οι εισπράξεις υπήρξαν απογοητευτικές. Ο σκηνοθέτης Andrew Haigh θυμάται πόσο δύσκολο ήταν να εξασφαλίσει χρηματοδότηση: “Κανένας παραγωγός δεν ήθελε να διαθέσει κεφάλαια. Όλοι μου έλεγαν πως δεν υπάρχει κοινό γι’ αυτή την ταινία. Πράγμα που μου φάνηκε κάπως παράξενο. Μόνο οι γκέι να έρθουν να τη δουν, δεν είναι και λίγοι!”

Ο ίδιος αποδίδει αυτή τη στάση σε μια γενικότερη κοινωνική διστακτικότητα στο θέμα της εξιστόρησης ενός έρωτα μεταξύ δύο ανδρών: “Οι άνθρωποι θεωρούν ότι εφόσον δεν είναι γκέι οι ίδιοι, μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο άντρες δεν τους αφορά καθόλου. Αυτό είναι που με τρελαίνει. Οι γκέι μπορούν κάλλιστα να δουν μια ταινία που αναφέρεται σε έναν ετερόφυλο έρωτα και να κάνουν τις δικές τους αναγωγές. Θα έπρεπε να συμβαίνει και το ανάποδο!”

Στην αμερικάνικη τηλεόραση η σειρά που έσπασε όλα τα ταμπού σχετικά με την απεικόνιση της γκέι σεξουαλικότητας ήταν το Queer as Folk που προβλήθηκε την περίοδο 2000-2005. Μια σειρά που ακολουθούσε τους πρωταγωνιστές της παντού, χωρίς να διστάζει να δείξει τι συμβαίνει και ανάμεσα στα σεντόνια. Για το καστ, αυτή η τόλμη είχε τις συνέπειές της. Ο Peter Paige που έπαιζε τον ΄Εμετ θυμάται: “Ο μάνατζέρ μου -που είναι ο ίδιος γκέι- με συμβούλεψε να μην πάρω το ρόλο. Μου είχε πει “Πώς μπορώ να σε πλασάρω σε ένα μεγάλο κανάλι όταν οι παραγωγοί σε έχουν δει να πηδιέσαι στο Queer as Folk;”

Μετά το τέλος της σειράς, ο Paige είδε τους παραγωγούς να τον αποφεύγουν στα κάστινγκ. Δεν ήταν μόνο το σεξ αλλά και ο εξαιρετικά “έξαλλος” γκέι χαρακτήρας που έπαιζε στο σίριαλ. “Πλέον είχα ένα τριπλό εμπόδιο να υπερνικήσω: είμαι γκέι ο ίδιος και έπαιζα τον πιο γκέι χαρακτήρα στην πιο γκέι τηλεοπτική σειρά!” Ο ίδιος λέει ότι πολύ συχνά οι υπεύθυνοι κάστινγκ προτιμούν ετεροφυλόφιλους ηθοποιούς - ακόμα και για τους γκέι ρόλους…

…Όμως η πραγματική κοινωνική αλλαγή έρχεται μέσα από τις ιστορίες που βλέπουμε στο πανί ή το γυαλί. Το 1967 στο αποκορύφωμα του αντιρατσιστικού κινήματος, το “Μάντεψε Ποιος θα Έρθει για Δείπνο” συνήθισε το κοινό στην ιδέα ενός παντρεμένου ζευγαριού από διαφορετική φυλή. Γι αυτό και στο θέμα της απεικόνισης της γκέι σεξουαλικότητας διακυβεύονται πολύ περισσότερα από τον απλό γαργαλισμό του κοινού. Όσο το Χόλιγουντ αρνείται να εξοικειώσει τους θεατές με κάτι που που τους κάνει να αισθάνονται άβολα, οι ομοφυλόφιλοι θα παραμένουν πολίτες βήτα κατηγορίας. Σύμφωνα με το σεναριογράφο Dustin Lance Black: “Υπάρχει τόσος πορνογραφικός κορεσμός στο διαδίκτυο που για μένα το γκέι σεξ δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ερωτική, ρομαντική πλευρά του. Πολύ απλά, δεν μπορείς να διηγηθείς μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους άμα το βγάλεις απέξω…”

Ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον κείμενο για την κινηματογραφική βιομηχανία και τα ταμπού της. Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ.

Και μια που δεν πρόκειται να δούμε τις ιστορίες που μας αφορούν στις πολυέξοδες αμερικάνικες παραγωγές που κατακλύζουν τα μούλτιπλεξ, επέλεξα για να σας προτείνω τέσσερις “μικρές” ταινίες πρόσφατης παραγωγής από τις τέσσερις γωνίες του πλανήτη. Δεν θα τις δείτε στις αίθουσες και δύσκολα θα τις βρείτε στο dvd-club της γειτονιάς σας ή για να τις κατεβάσετε νόμιμα με ελληνικούς υπότιτλους στο ίντερνετ. Αξίζει πάντως να τις ψάξετε – θα σας συγκινήσουν.

Κόντρα στο Ρεύμα (Contracorriente) Περού, 2010

Σε ένα παραδοσιακό ψαροχώρι του Περού, ένας πρωτευουσιάνος καλλιτέχνης προκαλεί την καχυποψία της κλειστής αλλά δεμένης μικρής κοινωνίας. Όταν όμως ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην κακία του κόσμου και το καθήκον του απέναντι στον άντρα που αγαπά, όλο το χωριό θα πάρει ένα χρήσιμο μάθημα…

Σαββατοκύριακο (Weekend) Ηνωμένο Βασίλειο, 2011
Δύο νεαροί άντρες που γνωρίζονται σε ένα κλαμπ για έναν έρωτα της “μιας βραδιάς” καταλήγουν να μοιραστούν τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες τους. Αυτή η “μια βραδιά” θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα…

Μάτια Ορθάνοιχτα (Einayim Pkuhot) Ισραήλ, 2009
Στην κλειστή κοινωνία των ορθόδοξων εβραίων, η γνωριμία ενός θεοσεβούμενου οικογενειάρχη με ένα νεαρό και ταραγμένο φοιτητή της θεολογίας θα γεννήσει ένα πάθος που απειλεί και τους δύο με κοινωνικό εξοστρακισμό…

Ομορφιά (Skoonheid) Νότια Αφρική, 2011
Μέσα στην αυστηρά τακτοποιημένη οικογενειακή ζωή του, ένας 40άρης έχει συνηθίσει να αδιαφορεί για την προσωπική του ευτυχία. Μέχρι που μια τυχαία συνάντηση θα ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής του με πολύ οδυνηρό τρόπο…

ΓΥΜΝΟΣ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΕΟΣ: ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ

Ο Κώστας Αυγούλης φωτογραφίζει τον πρωταθλητή της κολύμβησης Ηλία Πετράκη για το περιοδικό Marie Claire Homme. Τα σκίτσα είναι του Ζαν Κοκτό.

ΕΡΕΥΝΑ: ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ

Πριν από κάποιους μήνες είχαμε δει εδώ τα αποτελέσματα της πρώτης πανευρωπαϊκής έρευνας για τη σεξουαλική ζωή των γκέι και αμφί αντρών. Τα ερωτηματολόγια συμπλήρωσαν ανώνυμα μέσω του ίντερνετ περισσότερα από 180 χιλιάδες άτομα σε 38 χώρες της Ευρώπης – και ανάμεσά τους πάνω από 3 χιλιάδες έλληνες. Εξίσου ενδιαφέρον -αλλά και ανησυχητικό- είναι το δεύτερο μέρος της έρευνας όπου αποκαλύπτεται ανάμεσα σε άλλα ότι ένας στους τρεις έχει κάνει σεξ χωρίς προφυλακτικό έστω και μία φορά το προηγούμενο 12μηνο. Στην Ελλάδα το σχετικό ποσοστό φτάνει το 26%. Τα αποτελέσματα αναλυτικά:

Είχαν σεξουαλική επαφή με γυναίκα το προηγούμενο δωδεκάμηνο

Ευρωπαϊκός μέσος όρος: 15%
Στην Ελλάδα: 17%
Υψηλότερο ποσοστό: Βοσνία-Ερζεγοβίνη 28%

Έκαναν εξετάσεις για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα το προηγούμενο 12μηνο


Ευρωπαϊκός μέσος όρος: 29%
Στην Ελλάδα: 31%
Υψηλότερο ποσοστό: Ολλανδία 53%


Είναι σε σταθερή σχέση

Ευρωπαϊκός μέσος όρος: 39%
Στην Ελλάδα: 35%
Υψηλότερο ποσοστό: Λευκορωσία 53%

Είχαν πάνω από δέκα ερωτικούς παρτενέρ το προηγούμενο 12μηνο

Ευρωπαϊκός μέσος όρος: 20%
Στην Ελλάδα: 27%
Υψηλότερο ποσοστό: Γαλλία 38%

Έκαναν πρωκτικό σεξ το προηγούμενο 12μηνο

Ευρωπαϊκός μέσος όρος: 85%
Στην Ελλάδα: 86%
Υψηλότερο ποσοστό: Μολδαβία 94%

Έκαναν σεξ χωρίς προφύλαξη έστω και μία φορά το προηγούμενο 12μηνο

Ευρωπαϊκός μέσος όρος: 32%
Στην Ελλάδα: 26%
Υψηλότερο ποσοστό: Τουρκία 49%

ΤΡΕΙΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΤΗ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Τρεις άντρες ηλικίας 27, 30 και 42 ετών αντίστοιχα καταδικάστηκαν χτες από δικαστήριο στο Ντέρμπι της κεντρικής Αγγλίας για υποκίνηση μίσους σε βάρος των ομοφυλόφιλων, ενώ δύο άλλοι αθωώθηκαν από τους ενόρκους. Οι κατηγορούμενοι συνελήφθησαν το 2010  λίγες μέρες πριν την παρέλαση του Gay Pride, καθώς μοίραζαν φυλλάδια έξω από μουσουλμανικό τέμενος και σε γραμματοκιβώτια της γύρω περιοχής. Τα φυλλάδια είχαν τίτλο “Θανατική ποινή;” και έδειχναν μαριονέτες κρεμασμένες σε θηλιές και ανθρώπους να καίγονται σε φλεγόμενες λίμνες. Σύμφωνα με τα φυλλάδια “η θανατική ποινή είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαχθεί η κοινωνία από αυτό το ανήθικο έγκλημα και να αποτραπούν άλλοι από το να το δοκιμάσουν στο μέλλον” και η μόνη διαφωνία που υπάρχει ανάμεσα στους “κλασικούς ερμηνευτές” του Ισλάμ έχει να κάνει με τη μέθοδο εκτέλεσης…

Πρόκειται για τις πρώτες καταδίκες σύμφωνα με τη νομοθεσία  που απαγορεύει την υποκίνηση μίσους  σε βάρος ατόμων με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό και ισχύει στην Μεγάλη Βρετανία  από το Μάρτιο του 2010 (δες εδώ) Σύμφωνα με την εισαγγελέα, σκοπός της καταδίκης δεν είναι να εμποδίσει την ελεύθερη έκφραση της θρησκευτικής συνείδησης των κατηγορούμενων, αλλά να διασφαλίσει ότι αυτή γίνεται μέσα σε νόμιμα πλαίσια και δεν προτρέπει σε  πράξεις μίσους εναντίον ομάδων του πληθυσμού. Σύμφωνο με το νόμο οι τρεις κατάδικοι αντιμετωπίζουν ως και 7 χρόνια στη φυλακή. Η ποινή τους θα ανακοινωθεί στις 10 Φεβρουαρίου.

Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν ότι είχαν την πρόθεση να υποκινήσουν πράξεις μίσους σε βάρος των ομοφυλόφιλων, λέγοντας ότι δεν είναι τέρατα και δεν είχαν σκοπό να βλάψουν κανένα, αλλά ότι  “είναι καθήκον τους ως μουσουλμάνοι να διαδώσουν το λόγο του Θεού σχετικά με την ομοφυλοφιλία”. Αν πίστευαν ότι κάποιος μπορούσε να απειληθεί από τα φυλλάδια θα σταματούσαν να τα μοιράζουν, δήλωσαν στην απολογία τους. Ένας από αυτούς μάλιστα ισχυρίστηκε ότι στο σχολείο είχε γκέι συμμαθητές και δασκάλους και ποτέ δεν είχε πρόβλημα μαζί τους.

Από τη μεριά τους, τρεις ομοφυλόφιλοι κάτοικοι της περιοχής κατέθεσαν στη δίκη ότι βίωσαν τη διανομή των φυλλαδίων σαν μια απόπειρα να επιβληθεί κλίμα τρομοκρατίας σε βάρος τους. Ένας από αυτούς φώναξε την αστυνομία όταν βρήκε τα φυλλάδια στο γραμματοκιβώτιό του και κατέθεσε ότι τον έκαναν να φοβάται πως μπορεί να δεχτεί επίθεση και στο ίδιο του το σπίτι. “Δεν ήξερα να την επόμενη θα έβρισκα στο γραμματοκιβώτιο ένα στουπί λουσμένο με βενζίνη ή αν σκόπευαν να μου επιτεθούν στο δρόμο”. Ένας άλλος κατέθεσε πως θεώρησε ότι  τα φυλλάδια αναφέρονταν στον ίδιο προσωπικά και τον έκαναν να φοβάται να κυκλοφορήσει προκαλώντας του καχυποψία για  όποιον άγνωστο συναντούσε στο δρόμο.

Νόμοι που να απαγορεύουν την υποκίνηση μίσους σε βάρος ατόμων με βάση  τη φυλή, το θρήσκευμα και το σεξουαλικό προσανατολισμό ισχύουν αυτή τη στιγμή σε 15 χώρες της Ευρώπης. Στην Ελλάδα το νομοσχέδιο για “την καταπολέμηση σοβαρών εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας”  αναμενόταν να συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής τις προηγούμενες μέρες αλλά τελικά αποσύρθηκε για να μην διαταραχθούν οι …σχέσεις των κυβερνητικών κομμάτων. Σύμφωνα με τη διατύπωση του  νομοσχεδίου “όποιος µε πρόθεση, δηµόσια, είτε προφορικά είτε διά του τύπου, µέσω του διαδικτύου ή µε οποιοδήποτε άλλο µέσο ή τρόπο, παροτρύνει, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή µίσος, κατά οµάδας προσώπων ή προσώπου, που προσδιορίζονται µε βάση τη φυλή, το χρώµα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον σεξουαλικό προσανατολισµό, κατά τρόπο που µπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δηµόσια τάξη ή ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωµατική ακεραιότητα των ως άνω προσώπων, τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον 6 µηνών έως 3 ετών και χρηµατική ποινή 3.000-10.000 ευρώ”. Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ.

Στο παρελθόν υπήρξαν κάποιες αντίστοιχες περιπτώσεις που ευρωπαίοι πολίτες καταδικάστηκαν για προτροπή μίσους σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Το Μάρτιο του 2011 ο καθολικός ιερέας Franjo Jurčević καταδικάστηκε από κροατικό δικαστήριο σε τρεις μήνες φυλάκιση με αναστολή. Με αφορμή τα βίαια επεισόδια σε βάρος του Gay Pride στο Βελιγράδι, είχε γράψει στο μπλογκ του “μπράβο στους φυσιολογικούς πολίτες του Βελιγραδίου! Έτσι πρέπει να αντιδράσουμε κι εμείς όταν οι ανώμαλοι καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο” (δες εδώ: 2011 Γκέι και Λεσβιακή Ανασκόπηση) Τον Ιανουάριο του 2006 ο συντηρητικός βουλευτής Christian Vanneste καταδικάστηκε από δικαστήριο της Γαλλίας σε πρόστιμο €3000 με αφορμή τις δηλώσεις του ότι “η ομοφυλοφιλική συμπεριφορά αποτελεί απειλή για την επιβίωση της ανθρωπότητας” και ότι “η ετεροφυλοφιλία είναι ηθικά ανώτερη από την ομοφυλοφιλία”, αλλά δύο χρόνια αργότερα η ποινή ακυρώθηκε από το εφετείο.

Το 2005 ο πάστορας της εκκλησίας της Πεντηκοστής Åke Green καταδικάστηκε σε ένα μήνα φυλάκιση για κήρυγμά του στο οποίο αποκάλεσε την ομοφυλοφιλία “καρκινικό όγκο στο σώμα της κοινωνίας” και την παραλλήλισε με την κτηνοβασία. Λίγους μήνες αργότερα, το Ανώτατο Δικαστήριο της Σουηδίας τον αθώωσε με το σκεπτικό ότι η ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία. Τέλος το Νοέμβριο του 2011 ο βουλευτής και αρχηγός του κόμματος της “Ενωμένης Σερβίας” Dragan Marković καταδικάστηκε για τις δηλώσεις του ότι “το Gay Pride είναι μια εκδήλωση όπου οι ανώμαλοι προσπαθούν να μας δείξουν ότι αυτό που κάνουν είναι φυσιολογικό” . Το δικαστήριο δεν του επέβαλλε ποινή και περιορίστηκε στο να του απευθύνει συστάσεις.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: OUTING ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΣΤΗ ΣΕΝΤΡΑ

Ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της ομοφοβίας και των κακόβουλων δημοσιευμάτων που απασχολεί εδώ και αρκετό καιρό το γερμανικό ποδόσφαιρο παίζεται τις τελευταίες μέρες. Αφορμή οι πρόσφατες δηλώσεις ενός από τους μεγαλύτερους άσους των γηπέδων, του 28χρονου Φίλιπ Λαμ. Αρχηγός της Μπάγερν Μονάχου αλλά και της εθνικής Γερμανίας όποτε απουσιάζει ο Μπάλακ, ο Λαμ θεωρείται αυτή τη στιγμή ένας από τους καλύτερους αμυντικούς παίκτες στην Ευρώπη. Και όπως δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξή του εκτιμά ότι “η κοινωνία δεν είναι έτοιμη” για ανοιχτά γκέι ποδοσφαιριστές στα γήπεδα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Για ποιο λόγο καταλήγει να κάνει τέτοιες δηλώσεις ένας άνθρωπος που για πολλά χρόνια συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια να καταπολεμηθεί η ομοφοβία στα γήπεδα; Ο Λαμ ήταν από τους ελάχιστους παίκτες που τόλμησαν να δώσουν συνέντευξη σε γκέι περιοδικό ήδη από το 2007, δηλώνοντας ότι ο ίδιος θα καλωσόριζε ανοιχτά γκέι παίκτες στην ομάδα του. Ένα χρόνο αργότερα μάλιστα κέρδισε και το “βραβείο ανεκτικότητας” για τη συμβολή του στην καταπολέμηση της ομοφοβίας στον αθλητισμό.

Όπως φαίνεται ήταν ακριβώς αυτή του η στάση που έβαλε στο στόχαστρο τόσο τον ίδιο, όσο και την οικογένειά του και την προσωπική του ζωή. Διάφοροι καλοθελητές άρχισαν να διαδίδουν ότι για να κάνει τέτοιες δηλώσεις, δεν μπορεί παρά να είναι γκέι (όλοι θυμόμαστε βέβαια την αντίστοιχη περίπτωση Ντάτολο στον Ολυμπιακό που έγινε αντικείμενο χλευασμού επειδή κάποτε είχε φωτογραφηθεί για ένα γκέι περιοδικό), πως ο γάμος του δεν είναι παρά ένα καμουφλάζ και ότι στην πραγματικότητα τα έχει με έναν άντρα από την Κολωνία. Ο πόλεμος σε βάρος του ήταν τόσο αμείλικτος που εξαναγκάστηκε να βγαίνει στα κανάλια για να διαψεύδει τις φήμες και να δηλώνει το αυτονόητο: ότι αγαπάει τη γυναίκα του…

O Philipp Lahm και η σύζυγός του Claudia Schattenberg.

Έχοντας γνωρίσει από πρώτο χέρι το bullying και την εχθρότητα που θα αντιμετώπιζε ένας ομοφυλόφιλος αθλητής, δεν είναι τυχαίο πως η στάση του φαίνεται να έχει αλλάξει εντελώς. Πέρσι το καλοκαίρι δήλωσε ότι δεν θα συμβούλευε κανέναν γκέι παίκτη να εκδηλωθεί ανοιχτά, θυμίζοντας την αυτοκτονία του Τζάστιν Φάσενου το 1998. Και πριν από λίγες μέρες ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να τους δεχτεί γιατί όπως είπε “το γήπεδο μοιάζει με αρένα μονομάχων, δεν είναι χώρος πολιτικής ορθότητας”. Βεβαίως κανείς δεν μίλησε για “πολιτική ορθότητα” αλλά για πραγματικό σεβασμό απέναντι σε όλους τους αθλητές. Και σίγουρα κανείς δεν θα τολμούσε να εκστομίσει κάτι αντίστοιχο για παίκτες που δέχονται επιθέσεις εξαιτίας της φυλής ή του χρώματός τους…

Ούτε βέβαια είναι τυχαίο πως αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο ένας ανοιχτά γκέι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε ολόκληρη την Ευρώπη (δες εδώ: O Άντρας της Χρονιάς 2011). Η απροθυμία των αθλητικών αρχών να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά το φαινόμενο της ομοφοβίας αντικατοπτρίζεται και σε μια πρόσφατη έρευνα που έγινε στη Γαλλία, σύμφωνα με την οποία το 51% των αθλητών δηλώνουν ότι δεν θα αισθάνονταν άνετα με έναν ανοιχτά γκέι συμπαίκτη τους. Το ποσοστό αυτό αυξάνεται όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο των αθλητών και γίνεται ακόμα πιο έντονο στα ομαδικά αθλήματα, με τους αθλητές να δηλώνουν ότι αυτό που τους επηρεάζει περισσότερο απ’ όλα είναι η αρνητική στάση των συμπαικτών τους…

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ BUTT

“A fantastic magazine for homosexuals”: Με αυτό το συνθηματικό μας είχε συνηθίσει εδώ και δέκα χρόνια, με αυτό κλείνει και τον κύκλο του ένα περιοδικό που σημάδεψε με την αισθητική του την προηγούμενη δεκαετία. Πνευματικό παιδί των ολλανδών Gert Jonkers και Jop van Bennekom, το περιοδικό “Butt” σταματάει οριστικά την έντυπη έκδοσή του μετά τα προβλήματα στη διεθνή διανομή που αντιμετώπιζε τα τελευταία δύο χρόνια. Αποστολή του περιοδικού σύμφωνα με τους εκδότες του ήταν να φέρει πιο κοντά τους γκέι από όλες τις γωνιές του κόσμου, όσο διαφορετικοί κι αν είναι μεταξύ τους. Πλέον θεωρούν ότι αυτό έχει γίνει πιο απλό μέσω του ίντερνετ και το περιοδικό θα συνεχίσει αποκλειστικά μέσω της ηλεκτρονικής του έκδοσης.

Τυπωμένο στο χαρακτηριστικό ροζ ανακυκλωμένο χαρτί αντί για πολυτελές ιλουστρασιόν, το Butt παρουσίαζε στις σελίδες του άντρες όλων των στιλ, ηλικιών, φυλών και σωματότυπων μακριά από την αψεγάδιαστη λογική του μόντελινγκ και του photoshop. Έστω κι αν ξεφεύγοντας από τη μετροσέξουαλ αισθητική των πιο εμπορικών ανταγωνιστών του, δεν μπόρεσε να αποφύγει την εξίσου κλισέ ταμπέλα του χίπστερ. Διάσημο για τις εξαιρετικά χαλαρές συνεντεύξεις του, τις ταξιδιωτικές συμβουλές του και βέβαια τα “πειραγμένα” φωτογραφικά του αφιερώματα, το περιοδικό κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς και καλλιτεχνικό βήμα για γκέι δημιουργούς από κάθε μέρος του πλανήτη.

Όπως καταλαβαίνει κανείς κι από τον τίτλο, το “Butt” ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του σε ζητήματα ερωτισμού και σεξουαλικότητας ακόμα και στις πιο τολμηρές και φετιχιστικές εκδοχές της. Κατάφερε όμως να παραμείνει ερεθιστικό και να μην πέσει στην παγίδα της φτήνιας και της χυδαιότητας, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της παρεϊστικης ατμόσφαιρας που απέπνεαν τα κείμενα του: Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του το περιοδικό στηριζόταν στη συνδρομή των αναγνωστών του τους οποίους αποκαλούσε “buttheads” και οι οποίοι αναλάμβαναν να προτείνουν στους συντάκτες τις πιο καυτές νέες τάσεις, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ και φωτογραφίες.

Έστω κι αν η οικονομική βιωσιμότητα και η προσέλκυση διαφημιστών αποδείχθηκε τελικά ένα στοίχημα που δεν μπορούσε να κερδηθεί στη σημερινή συγκυρία, τα δέκα χρόνια συνεχούς παρουσίας του περιοδικού άφησαν τη δική τους σφραγίδα. Μπορείτε να επισκεφτείτε την ηλεκτρονική του σελίδα εδώ – με προσοχή όμως καθώς το περιεχόμενο δεν είναι πάντα κατάλληλο για εργασιακό περιβάλλον…

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΑΓΧΩΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ: ΕΡΕΥΝΑ

Περισσότεροι άντρες ανησυχούν για θέματα που αφορούν την εξωτερική τους εμφάνιση όπως η “μπάκα”, η γυναικομαστία και η φαλάκρα σε σχέση με το αντίστοιχο ποσοστό των γυναικών. Αυτό αποκαλύπτει έρευνα που δημοσιεύει το πανεπιστήμιο της Δυτικής Αγγλίας σύμφωνα με την οποία το 81% των αντρών εκδηλώνουν άγχος σχετικά με το σώμα τους σε σχέση με το 75% των γυναικών. Το ένα τέταρτο των αντρών που συμμετείχαν στην έρευνα είναι γκέι.

Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδωσαν, το 38% των αντρών θα θυσίαζε ένα χρόνο από τη ζωή του ή και περισσότερο προκειμένου να αποκτήσει το τέλειο σώμα. Το άγχος της εμφάνισης φαίνεται να είναι ακόμα μεγαλύτερο στους γκέι άντρες όπου το αντίστοιχο ποσοστό εκτοξεύεται στο 58%! Το 23% των αντρών απάντησε ότι το άγχος για την εμφάνισή τους τους αποθαρρύνει από το να ξεκινήσουν να πηγαίνουν στο γυμναστήριο ενώ το 63% θεωρεί ότι τα χέρια ή το στήθος τους δεν είναι αρκετά μυώδη. Σχεδόν ένας στους έξι κάνει δίαιτα για να αδυνατίσει, ενώ αντίστοιχο ποσοστό ακολουθεί διατροφή πλούσια σε πρωτεϊνες για να πάρει όγκο.

Οι μελετητές επισημαίνουν ότι το άγχος για την εξωτερική εμφάνιση επιτείνεται εξαιτίας της κοινωνικής πίεσης και του ανταγωνισμού, ένας παράγοντας που δείχνει να επηρεάζει πολύ περισσότερο τους γκέι άντρες: Το 60% δηλώνει ότι συγκρίνει τακτικά το σώμα του με το σώμα άλλων αντρών, ποσοστό διπλάσιο σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους. Ένα άλλο αποκαλυπτικό στοιχείο είναι ότι οι ετεροφυλόφιλοι άντρες δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το πως κρίνει την εμφάνισή τους η σύντροφός τους. Αντίθετα οι γκέι δηλώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό ότι αυτό που τους ενδιαφέρει κυρίως είναι η γνώμη των φίλων τους.

Με αφορμή την έρευνα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρατηρούν ότι η έλλειψη ρεαλιστικών προτύπων και διαφορετικών σωματότυπων στη διαφήμιση και όχι μόνο δεν επηρεάζει πλέον μόνο τις γυναίκες, αλλά συμβάλλει όλο και περισσότερο στην αρνητική ψυχολογία και των αντρών. Και ότι αυτό το άγχος είναι άμεσα συνδεδεμένο με την έκρηξη των επεμβάσεων πλαστικής χειρουργικής στους άντρες κατά την προηγούμενη δεκαετία αλλά και με συμπεριφορές επικίνδυνες για την υγεία τους όπως οι διατροφικές διαταραχές και η χρήση αναβολικών ουσιών.

[via]

ΕΝΑΣ ΠΟΡΝΟΣΤΑΡ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ: ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ ΤΟΥ BAREBACK

O γάλλος Τιερί Σαφοζέ δουλεύει ως escort, συμμετέχει σε ταινίες πορνό και δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά για λογαριασμό των εκδιδόμενων ατόμων. Σε αυτό εδώ το κείμενο, που δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα Guardian, περιγράφει πως τα επιχειρήματα περί “καλλιτεχνικής ελευθερίας” χρησιμοποιούνται ως προπέτασμα καπνού την ίδια στιγμή που ηθοποιοί του πορνό εξαναγκάζονται έμμεσα ή δελεάζονται με το χρήμα για να συμμετέχουν σε bareback ταινίες, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους. Και πως τα διαπλεκόμενα συμφέροντα εταιρειών παραγωγής πορνό, γκέι εντύπων και χώρων διασκέδασης στέλνουν στους ομοφυλόφιλους ανάμικτα μηνύματα σχετικά με το ασφαλές σεξ, με αποτέλεσμα οι νέες μολύνσεις να καλπάζουν.

“Δουλεύω στη βρετανική βιομηχανία της γκέι πορνογραφίας εδώ και δύο χρόνια. Κατά μέσο όρο, βγάζουμε γύρω στις 300 λίρες για κάθε σκηνή που γυρίζουμε. Αυτό μπορεί να φαίνεται πολύ σε σχέση με τα μεροκάματα σε άλλες δουλειές, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι δεν σου δίνεται συχνά η ευκαιρία να παίξεις σε ταινία, το πορνό δεν μπορεί να γίνει σταθερή ασχολία. Εκτός αν είναι εξαιρετικά δημοφιλείς, οι περισσότεροι ασκούν παράλληλα και κάποιο άλλο επάγγελμα, εντός ή εκτός της βιομηχανίας του σεξ.

Τα χρήματα που βγάζουμε πλέον είναι τα μισά σε σχέση με το παρελθόν. Οι ταινίες συνεχίζουν να φέρνουν λεφτά, αλλά οι παραγωγοί χρησιμοποιούν το επιχείρημα της υπερπροσφοράς πορνό στο ίντερνετ σαν δικαιολογία για να μειώσουν τις αμοιβές. Σε πληρώνουν μετρητά και υπογράφεις ένα χαρτί που δίνει στους παραγωγούς το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την εικόνα σου επ’ άπειρον. Πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι άνω των 18, αλλά δεν υπάρχει κανένα συμβόλαιο που να εξασφαλίζει τα εργασιακά σου δικαιώματα. Οι παραγωγοί μπορεί να εκμεταλλεύονται οικονομικά μια ταινία για χρόνια, αλλά οι ηθοποιοί δεν λαμβάνουν ποσοστά όπως συμβαίνει στο “συμβατικό” κινηματογράφο.

Στην πλειοψηφία τους, οι ταινίες γκέι πορνό συνεχίζουν να γυρίζονται με χρήση προφυλακτικών. Πριν εμφανιστούν τα κοκτέιλ θεραπείας στη δεκαετία του ‘90, η χρήση προφυλακτικών σε τέτοιες ταινίες ήταν καθολική καθώς το Aids “θέριζε”. Από τότε όμως άρχισαν να γυρίζονται όλο και περισσότερες bareback ταινίες, αυξάνοντας την πίεση στους ηθοποιούς να παίζουν χωρίς προφυλακτικό. Ορισμένοι παραγωγοί πληρώνουν περισσότερο για τέτοιες σκηνές ή γυρίζουν ταινίες σε πιο φτωχές χώρες όπου οι ηθοποιοί μπορούν να δελεαστούν ευκολότερα να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία τους με αντάλλαγμα το χρήμα. Πρόκειται συχνά για τις ίδιες χώρες όπου οι οροθετικοί δεν έχουν πρόσβαση σε θεραπείες. Ακόμα και στις ταινίες ασφαλούς σεξ, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να επενδυθεί με ερωτισμό η χρήση προφυλακτικού. Συνήθως τα προφυλακτικά εμφανίζονται φορεμένα ως δια μαγείας αμέσως πριν τη διείσδυση, σαν να μην είναι καθόλου σέξι να δείχνεις έναν άντρα να ανοίγει και να φοράει ένα προφυλακτικό.

Η γκέι κοινότητα δεν κάνει και πολλά πράγματα για να προστατεύσει τα εκδιδόμενα άτομα. Στο ίδιο γκέι περιοδικό μπορεί να διαβάσει κανείς μηνύματα υπέρ της προφύλαξης και διαφημίσεις ταινιών bareback. Πρόκειται για το άκρον άωτον της υποκρισίας. Τα γκέι έντυπα και οι ιστοσελίδες εξαρτώνται από τις βρώμικες μπίζνες του bareback, καθώς λαμβάνουν διαφημιστικά έσοδα από εταιρείες παραγωγής πορνό, από σάουνες και σεξ κλαμπ που διοργανώνουν πάρτι bareback και από επιχειρήσεις που εμπορεύονται σχετικά προϊόντα.

Το θέμα δεν αφορά μόνο όσους παίζουν σε πορνοταινίες, αλλά ολόκληρη την γκέι κοινότητα. Η δική μου γενιά είναι τυχερή που ξεκίνησε τη σεξουαλική της ζωή μετά την ανακάλυψη των φαρμάκων για τον HIV. Σήμερα όμως η αλληλεγγύη και η μαζική κινητοποίηση ανήκουν επίσης στο παρελθόν. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και αν του συμβεί κάτι άσχημο καλείται να το αντιμετωπίσει μόνος του. Σύμφωνα με μελέτη του πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, με τους σημερινούς ρυθμούς μετάδοσης σε λίγα χρόνια το 41% των γκέι αντρών στις ΗΠΑ θα είναι οροθετικοί πριν πατήσουν τα 40! Οι συνέπειες της επιχειρηματικής εκμετάλλευσης και της εξοικείωσης με το bareback είναι ήδη μαζί μας.

Στη στρέιτ πορνογραφία, οι ταινίες χωρίς προφύλαξη παραμένουν ο κανόνας. Οι εταιρείες επιβάλλουν τεστ για αφροδίσια νοσήματα ώστε να προστατευτούν από μηνύσεις, αλλά οι ηθοποιοί συνεχίζουν να θέτουν την υγεία τους σε κίνδυνο, καθώς ο ιός HIV μπορεί να βρίσκεται στο αίμα για τρεις μήνες πριν ανιχνευτεί από το σχετικό τεστ. Η μοναδική μέθοδος προφύλαξης παραμένει η χρήση προφυλακτικού.

Θα ήθελα να έρθει εκείνη η μέρα όπου οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία του πορνό θα κατέχουν οι ίδιοι τα μέσα παραγωγής. Εύχομαι να μπορέσουμε να οργανωθούμε συλλογικά και να γυρίζουμε τις δικές μας ταινίες. Με αυτό τον τρόπο θα είχαμε τον έλεγχο της εικόνας μας και θα βελτιώναμε την ποιότητα της δουλειάς μας καθώς πέρα από το να πληρωθούμε, θα μας ενδιέφερε να δημιουργήσουμε ένα όμορφο και ερεθιστικό φιλμ. Θα μπορούσαμε να μοιραζόμαστε τα έσοδα μεταξύ μας και να καταφέρουμε να αναγνωριστεί η πορνογραφία σαν αυτό που θα έπρεπε να είναι – μια μορφή τέχνης.”

Εξαιρετικά διαφωτιστικό κείμενο από έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει και γνωρίζει τα πράγματα από μέσα. Μας θυμίζει τη μεγάλη συζήτηση που είχε ανοίξει πέρσι τέτοιο καιρό.